Cultuur en evenementen
Ars Gallica in het Concertgebouw
Brugge, woensdag 3/3/2010. Zoals Johan Huys in de inleiding bezig was over de franse muziek van eind 19de en begin 20ste eeuw, wist iedereen dat de componisten uit die tijd tot zijn favorieten behoorden. Wanneer je het prestigieuze programma van het concert met Anima Eterna voor het concert bekeek, werd je je bewust van de grootsheid dat het orkest zich op de hals haalde: Dukas, Ravel, Fauré en César Franck zijn vier grootheden van de Franse muziek uit die periode. Franse muziek verschilt van Duitse muziek net zoals de Franse mentaliteit verschilt van de Duitse. Franse muziek is veel lichtvoetiger dan de Duitse en laat mensen meer dromen.
Die lichtvoetige eigenschap hoorden we vanavond in het Concertgebouw iets te weinig, hetgeen niet wil zeggen dat het orkest niet goed de noten speelde, maar je miste een beetje dat Franse ongedwongene, net het tegenovergestelde van die 'Deutsche Grundlichkeit'. Bij Fauré misten we een beetje poëzie, een beetje de wazigheid die zo eigen was aan het impressionisme. Fauré wordt beschouwd als een vertegenwoordiger van het vroege impressionisme.
Daarentegen waren de werken van Dukas en César Franck werkelijk af: De leerling tovenaar van Dukas en de symfonie in d van César Franck waren twee werken op het lijf van Anima Eterna geschreven.
(Patrick Pieters-Op Locatie)
Meer van Patrick Pieters op de pagina Klassiek!
Meer over Concert
Afdrukvriendelijke versie
Mail permalink naar dit bericht