Nieuws uit de Brugse regio
Wim Opbrouck is Nero in de Stadsschouwburg
Brugge, donderdag 22/11/2012. Wim Opbrouck, sinds 2010 artistiek leider van het NTG, hernam dit jaar zijn monumentaal en enorm geaprecieëerd stuk " Nero ". Wie dacht deze bezige bij niet zoveel meer op podia, tv en op het witte doek te zien had het verkeerd. Is het nu als burgemeester, dokter, Nero of Dolfijn. De Brugse Stadsschouwburg had ook de eer om hem te ontvangen.
We komen de zaal binnen, op het podium links, een oude vrouw stil zittend op een stoel, wachtend ? Geheel het podium bedekt met een wit lakenachtig doek, heuvelachtig. Links hangt in de hoogte een kleine wereldbol. Wat onder het doek zit zal zich in de loop van het stuk manifesteren.De monoloog – zacht, fluisterend, stil als een kind dat vertelt. Wim zittend op het witte doek. Zijn hemd uitdoend, Johanna neemt ze aan. Verder vertellend over ingebeelde speelkameraadjes, zijn moeder, zijn vader, het begin van een aangrijpende voorstelling (foto), die eindigt met een daverend applaus, en Wim op de knien voor zijn tegenspeelster, dit toont nogmaals de hartelijkheid van een groot man.
Na de voorstelling was er een foyergesprek met Peter Verhelst, Wim Opbrouck, Johanna Lesage en Sonia Debal (zie fotoreportage). Peter Verhelst zei daarin onder meer, dat je nooit een dichter, schrijver het land moet laten leiden, denken we hier maar aan Kadhafi, Sadam, Mao, … Nero in ons geval. We weten niet echt wie Nero echt was, niet of geen stukken, geschriften uit zijn tijd, of ze waren veel later op papier gezet. Was hij de moordachtige gek die Rome in brand stak, of … een liefdevolle aardige romanticus, musicus? De rol is volgens het panel echt op het lijf van Wim geschreven. Hij is de perfectie van hoe je je lichaam gebruikt, weet hoe het uit te drukken. Waar je lijf zich bevindt, zo juist, en zo elegant, iets wat je vooral bij ballerina's ziet. De kracht van het stuk ligt niet bij de zot, maar in het breekbare ventje.
Wim stelde dat een monoloog niet echt aan hem besteed is: ik vind dit te pretentieus als je het zo kan noemen. Ik wil nog het plezier van het spelen ervaren. Dus Johanna erbij gehaald, ik heb haar leren kennen als figurante op de set van ' Het varken van Madonna', ze was anders dan de doorsnee figurant. Zonder haar zou ik deze monoloog niet op deze manier kunnen brengen. Ik kan me op haar projecteren, nu eens Seneca, dan mijn moeder om dan terug mijn voedster te zijn. Zo is het stuk ook een deel waardevoller. Iedere keer als ik hem speel kom ik tot andere inzichten. Repeteren, … niet echt ik zeg dagelijks de tekst op net zoals een gebed. Iedere keer weer. Momenteel ben ik met vier verschillende projecten bezig, verschillende dingen. Vandaag ben ik al van 06.00 vanmorgen bezig. Onder meer op de set van "In Vlaamse velden".
Johanna legt uit hoe haar aandeel in het stuk was, de aanpak van haar personage: slechts op het einde heeft ze enkele lijnen tekst, voordien was ze een voorwerp dat aangaf, wegnam, … een decorstuk met onuitgesproken tekst. Ze hielp Nero, het jongetje, de keizer met zijn zelfmoord. Op het einde van de voorstelling komt er een treintje aangereden, uit een karretje haalt ze enkele handenvol rozenblaadjes en strooit dit op één der gebouwen uit. De stad ligt vol rozen, waar Nero heeft gelopen, symboliek voor de brand?
(PS-Eigen Berichtgeving/Foto: PS)
De volledige fotoreportage vindt U hier...
Meer over Theater Evenementen
Afdrukvriendelijke versie
Mail permalink naar dit bericht