Nieuws uit de Brugse regio
Stadsschouwburg even Brugse Bluestempel
Brugge, zaterdag 19/10/2013. Twee avonden lang was de Brugse Stadsschouwburg een Bluestempel. Met dank aan Franky Bruneel ( Back To The Roots tijdschrift ), Patrick Moenaert ( naast oud-burgervader ook een fervent bluesfan ) en Peter Roose ( een programmator, ... van onze stadsschouwburg ). Dit werd door Ralph Bonte tussen enkele songs nog eens gezegd, zo kon Brugge nog eens genieten van Blues in de binnenstad. Een minifestival, remember de Beurshalle Bluesfestival.
Heerlijk concert
En top of the bill, zaterdagavond met niemand minder dan de oudste zoon van Blueslegende Muddy waters. Opener vrijdag 18 oktober, niemand minder dan Doghouse Sam & His Megatones, we vertoefden ongeveer 75 minuten in de back to basic blues. Zang en gitaar Wouter Celis ( Dog House ), op drums Franky Gomez. Recent verkozen als beste drummer van Nederland. Enkele drumsolo's bewezen dit maar al te goed. En niet te vergeten op contrabas, Jack'Fire' O' Roonie. Elk had al diverse ervaringen opgedaan in andere groepen, maar samen getuigt dit trio van een explosiviteit die de Blues ere aandoet. Niet voor niets werden ze samen met Hideaway in 2012 verkozen als de twee beste bands in The Belgian Blues Challenge. Ralph voegde er tijdens het optreden van Hideaway aan toe dat dit de laatste avond was als beste Bluesband, dit was het slechte nieuws. Het goede nieuws was, we goan der vanovend nog ne kee van profiteren. Wat Doghouse Sam siert is dat hun eerste cd geen enkele cover bevat, alle nummers werden ook door Wouter aka Sam geschreven. Hun set bevatte een aantal nummers uit 'Buddha blue', o.a. "Back in the Ring", op slideguitar voor de insiders. "Why", met een lange contrabassolo. De muzikanten kregen de appreciatie die ze verdienden. Het prachtige, met momenten rauwe "Crossroads", een aparte sfeer dit nummer. Tijdens de set was er ook een appreciatie, een eerbetoon aan de blinde harmonicaspeler Sonny Terry. De in 1986 gestorven bluesicoon met zijn energieke geluid. Niet meer weg te denken op hun optredens is de blikken slideguitar, een metaaldoos. Hopelijk wordt Sam hiervoor gesponsord door Kellogs. Nu en dan zei Doghouse ook dat als je zin had om te dansen, je het niet moest laten. Zelfs al staan al de stoelen vast. Een korte maar energierijke set werd afgesloten met een nummer van John Lee Hooker en nog ééntje uit hun eigenste 'Buddha'. "Ain't Got Time". Na de pauze waren Ralph Bonte, Jean-Marie Herman, Johan Guidée, Eric Vandekerckhove, Geeraard De Groote en Patrick Cuyvers van de partij. Oftewel onze eigenste Brugse bluesband Hideaway. Beste Belgische Bluesgroep, vijfde op het European Blues Challenge 2013. Meer dan 25 jaar geeft deze bende muzikanten ons blues van her en der. Verschillende verwante stijlen, we kennen ze en toch komen ze steeds met een verrassing uit de hoek. Zoals ook ditmaal, een nieuw nummer voor de eerste keer live gebracht, "Going Back to New Orléans". "Breaking the House", "When Rita Leaves", "Can't Get No Rest", "Mean Machine", ... Na toch anderhalfuur, we zijn aan einde gekomen, maar we breien er nog één aan. "Mustang Sally", het publiek zong maar al te graag mee. Nog een bis van een grote meneer, "Mannish Boy" van Muddy Waters. Morgenavond zullen we dit nummer ook zeker horen. Er werd afgesloten, nog een nummer uit onze eerste cd, jullie zullen het wel herkennen. " ...riding,... rolling the Highway. ..". Geeraard entertainde het publiek op zijn eigenste manier, en met een enorme dankbaarheid werd het oorverdovend (plusminus toch) en staande applaus in ontvangst genomen.Tevreden publiek
Geen volgelopen Stadsschouwburg maar gevuld met enkele honderden blueskenners en liefhebbers van een muziekgenre die de roots vormde voor diverse genres. Men mag zeggen een gezellige bluesyavond met een tot de nok figuurlijk volgeladen schouwburg.Zaterdag
Zaterdag mochten we ons aan een avondje authentieke Chicago Blues verwachten. Twee absolute legendes stonden immers op de affiche: Mud Morganfield en Tail Dragger. Beide werden geruggesteund door The Rhytm Room All Stars. Topmuzikanten die blues met de paplepel hebben binnengekregen.Op gitaar : Rick Kreher, Chris James en Rockin' Johnny Burgin. Bas : Patrick Burgin, op drums de ijzersterke Brian Fahey. En een virtuoos op de harmonica, Bob Corritore-( eveneens producer, radiomaker en nachtclubeigenaar ).
Rockin' Johnny, wat een aura straalt deze kerel uit. Zijn gitaar nu eens rockend, dan wenend tot krijsend. Elke klank tovert hij uit zijn snaren en de man heeft dan nog een sublieme bluesy stemgeluid. Niet voor niks is hij de vaste begeleider van Mud Morganfield.
Tail Dragger een 72 jarige blueslegende, alombekend als een vuilbekkende publieksvermaker deed ook in Brugge zijn naam eer aan. Het podium verlatend en tussen het publiek, hier en daar als er een plaatsje vrij was zich even neerzettend of gewoon door de gangen zijn rauwe, ruwe diepe stem laten galmend. De mixtafel had er bijna problemen mee- red alert-
Niet verwonderlijk dat ze hem met Howlin' Wolf associëren. "Steady Groove", "My Woman's Gone", "Stop Lyin", "Tail's Tale", zijn maar enkele van zijn successen. Niemand kloeg dat het maar een kort moment van de avond was, Mud deed hetzelfde. De muzikanten stonden centraal en beide kwamen maar na enkele nummers op. Iconen, legendes, het doet er niet toe. Zolang ze het publiek maar in hun ban kunnen houden met hun magistrale stem.
Mud Morganfield, een podiumverschijning met zijn bluesy phrasing baritonstem. De predikant, zittend op zijn troon. Zijn teksten spuwend, predikend. Zijn muzikanten opdrijven net als zijn publiek, met zijn krakende stem houd hij je vast. Wat zijn vader tot een icoon vormde heeft hij ook wel veel ervan overgeërfd. Zelfs een zeker fysieke gelijkenis.
Met klassiekers van z'n pa en een eigen oeuvre, is hij The Son of the Seventh Son.
"Mannish Boy", "Mojo Workin'", "Rollin' Stone", "I'm your Hoochie Coochie", ... moet er nog meer zijn.
In het voorprogramma, om het zo te zeggen, de Belgische Fried Bourbon. Swingend, en zelfs nu en dan iets neigend naar de boogie woogie. We hebben hier in ons klein landje toch een grote weelde aan voortreffelijke muzikanten in alle genres.
Fried startte met "Too Close Together", een cover. Ook de Chicago Blues Style waarde in hun nummers rond.
"Gravy Train", een prachtig nummer. Steven Troch, de zanger was ook geen begenadigd harmonicaspeler. Een rustige Chris Forget op contrabas en een nog rustigere Stefan Decoene op drums. Zolang het maar klinkt, en dit deden ze zeker. Op Gitaar Tim Ielegems, die o.a.een nummer bracht die hij in Mississippi geschreven had, prachtig ontroerend. Zowel stem als gitaar.
Allen konden gemakkelijk doorgaan tot middernacht, maar zo laat werd het wel niet. Een toch bijna bomvolle zaal heeft vanavond enorm genoten. Blues is niet dood, ze leeft nog meer dan sommigen denken. De zaal verlatend zou je bijna direct naar een platenwinkel lopen om iets aan te schaffen. Dit was niet nodig want in de benedenhal stonden er genoeg dozen materiaal te koop.
Een bepaald moment, luidruchtig net zoals op het podium kwam hij de trappen af, Tail. Gevolgd door Mud. Ze zetten zich neer en met veel plezier signeerden ze hun cd's, met voor elk nog wel een woordje erbij. Iconen, legendes, ze zijn het maar vergeten toch hun publiek niet.
Een redelijk aantal beelden, sommige enkel sfeer, niet gemakkelijk als de vloer onder je voeten trilt van de ambiance om deze avond in beeld te brengen.
Wanneer een tweede editie?
(Patrick Stieperaere – eigen Berichtgeving – Foto Stippy)
De volledige fotoreportage vindt U hier...
Meer over Concert Rock/Pop/... Foto Evenementen Patrick Moenaert Binnenstad
Afdrukvriendelijke versie
Mail permalink naar dit bericht